Malarstwo Młodej Polski

 Koniec XIX w to czas zmian w sztuce. Nowe prądy nazywano Jugendstil, Art Nouveau a w Polsce Młoda Polska. Ramy czasowe to lata 1890-1914. Okres ten stanowi konglomerat nurtów - impresjonizm, intuicjonizm, syntetyzm, secesja, symbolizm, ekspresjonizm. Występuje zainteresowanie sztuką dalekiego wschodu i ludowością.
  Impresjonizm widoczny jest w pracach Leona Wyczółkowskiego - "Orka na Ukrainie", "Rybacy", "Siewca". Drobinki światła i cienia przydają obrazom dekoracyjności.
Zainteresowanie światłem i kolorem było mniej ważne niż temat- stąd nawrót do neoromantyzmu i symbolizmu. Pewne przedmioty - symbole służyły do przedstawienia przeżyć artysty i wyrażenia idei. W obrazach Jacka Malczewskiego "Melancholia", "Zatrute studnie", "Autoportret z Thanatosem" widzimy symbolicznie ukazany daremny trud walki o niepodległość czy symbole śmierci.

 Pejzaż według młodopolskich artystów to nie realistyczne przedstawienie rzeczywistości,ale analiza jego elementów, która pokazuje stan duszy artysty. Jest on medium między przyrodą a odbiorcą. Takie podejście do natury widoczne jest w pracach Jana Stanisławskiego- "Topole nad wodą", "Bodiaki".
Władysław Ślewiński stosował uproszczenia formy, wyraźny kontur, zgaszone kolory - "Martwa Natura", "Sierota z Poronina".

  Za Przybyszewskim niektórzy artyści głosili hasło czystej sztuki, deformację, brzydotę, biologizm. Zasady te widoczne są w pracach Wojciecha Weissa "Opętanie", "Zachód słońca".
   Często elementy natury były przez malarzy stylizowane- płynna linia, asymetria, motywy roślinne w postaci wici - są to cechy secesji. Jednym z najbardziej znanych malarzy, tworzących w tym nurcie był Józef Mehoffer.
   Na uwagę zasługuje malarstwo Stanisława Wyspiańskiego- secesyjne "Macierzyństwo", symboliczne "Planty o świcie" czy ekspresjonistyczne "Bóg Ojciec".

Wykład prowadziła Krystyna Czekaj.

powrót do Wydarzeń 2016